داستان کلوخ انداختن تشنه از سر دیوار در جوی آب:مثنوی مولوی

داستان کلوخ انداختن تشنه از سر دیوار در جوی آب: 

مثنوی مولوی 

گفتمش پوشیده خوشتر سر یار                   خود تو در ضمن حکایت گوش دار

خوشتر آن باشد که سر دلبران                    گفته آید در حدیث دیگران

دفتر دوم، بیت 1192

کلوخ انداختن تشنه از سر دیوار در جوی آب

بر لب جو بود دیواری بلند                             بر سر دیوار تشنهء دردمند 

مانعش از آب آن دیوار بود                             از پی آب او چو ماهی زار بود 

ناگهان انداخت او خشتی در آب                    بانگ آب آمد به گوشش چون خطاب 

چون خطاب یار شیرین لذیذ                         مست کرد آن بانگ آبش چون نبیذ 

از صفای بانگ آب آن ممتحن                        گشت خشت‌انداز از آنجا خشت‌کن 

آب می‌زد بانگ یعنی هی ترا                       فایده چه زین زدن خشتی مرا 

تشنه گفت آبا مرا دو فایده‌ست                     من ازین صنعت ندارم هیچ دست 

فایده اول سماع بانگ آب                             کو بود مر تشنگان را چون رباب 

بانگ او چون بانگ اسرافیل شد                    مرده را زین زندگی تحویل شد 

یا چو بانگ رعد ایام بهار                             باغ می‌یابد ازو چندین نگار 

یا چو بر درویش ایام زکات                           یا چو بر محبوس پیغام نجات 

چون دم رحمان بود کان از یمن                    می‌رسد سوی محمد بی دهن 

یا چو بوی یوسف خوب لطیف                      می‌زند بر جان یعقوب نحیف 

فایده دیگر که هر خشتی کزین                    بر کنم آیم سوی ماء معین 

کز کمی خشت دیوار بلند                           پست‌تر گردد بهر دفعه که کند 

پستی دیوار قربی می‌شود                        فصل او درمان وصلی می‌بود 

سجده آمد کندن خشت لزب                      موجب قربی که واسجد واقترب 

تا که این دیوار عالی‌گردنست                     مانع این سر فرود آوردنست 

سجده نتوان کرد بر آب حیات                     تا نیابم زین تن خاکی نجات 

بر سر دیوار هر کو تشنه‌تر                         زودتر بر می‌کند خشت و مدر 

هر که عاشقتر بود بر بانگ آب                    او کلوخ زفت‌تر کند از حجاب 

او ز بانگ آب پر می تا عنق                        نشنود بیگانه جز بانگ بلق