نارا(۳)

نارا(3)

نیلوفرسپید

انتخاب این شعرواره را تقدیم میکنم به همه‌ی آنهائی زندگی راباررنگینی می بینند به گرده ی به تواضع خمیده‌ی رنگین کمانیکه ازپس طوفانهای هستی برانداززندگی بالاخره دیریازودازافقی سربرمی آوردوبه باورمردم عادی اگردختروپسری دست دردست هم اززیزش بگذرند،بدون تردیدآرزوهایشان برآورده خواهد شد!

می دوم،درخلاف جهت عقربه های ساعت؛اینچنین میگریزم ازگریزنارا.این سکوت هزارپاره‌ی من است که می باردامشب ودریک کوچه ی بن بست توئی که می خوانی...یاشایدمیگریی نارا!درپس این نفسهادرست درلحظه‌ی خمش ملایم درخت سیب کسی سکوت مراسنگسارمی کند!کسی سایه هارامی دزدد،سایه ام را به تو می سپارم نارا!یادت باشدسربه سرزمانه نگذاریم،فرداراازامروزنرانیم،وقتش که بگذرددیدارها تازه می شوند.میخواهم آشتی کنم...بابیستمین روزماه پنجم،باسحرگاهان دوشینه می خواهم برای اشک دل بسوزانم که بی هیچ شکایتی همیشه می باردمی خواهم این دنیارا که همه نفرینش میکننددرآغوش بگیرم...امانمی دانم نارا...نمی دانم این همه کاغذسیاه ازحرفهای فروخورده رابه کدامین بادبایدبخشید؟کدام کوچه راتابه آخربایدپیمود؟کدام پنجره راباید گشود،کدام دردرا باید گریست...غمگین بخوان نارا...زمستان که بگذردشعرهایم راخواهم کشت درهمین خاک سرد!ولی حیف نارا...حیف که باغبانی نمیدانم...من اینجا هرشب به جای شماره کردن ستاره های ناپیداساعت های شنی می سازم تاصدای تیک تیکی نباشد،ساعت های شنی عقربه ندارند...گوش کن!صدای سکوت می آید!شکایتی نیست تو چشم هایت رابرخطاهای روزگارببند ونبین!ندیدن همیشه آسان تراست نارا