تونیستی که ببینی

انتخاب ِاین شعررابه کسانی تقدیم میکنم که درمقام نازونیازبه نقش انسانی ِسرشت ِنُه توی خویش واقفندواین الف بای ساده‌ی عشق وعاشقی رادرمکتب ِبی چون وچرای انساندوستی برلوح دشتهای گشاده دست خوشبختیهای بی منت آموخته اند.

فریدون مشیری

تو نیستی که ببینی:

تو نیستی که ببینی

چگونه عطرتودرعمق لحظه هاجاری است

چگونه عکس تودربرق شیشه هاپیداست

چگونه جای تودرجان زندگی سبزاست

*

هنوزپنجره بازاست

توازبلندی ایوان به باغ می نگری

درختها وچمن ها وشمعدانی ها

به آن ترنم شیرین به آن ترنم مهر

به آن نگاه پرازآفتاب می نگرند

*

تمام گنجشکان

که درنبودتو

مرابه باد ملامت گرفته اند

تورا به نام صدامی کنند

هنوز نقش توراازفراز گنبدکاج

کنارباغچه

زیردرختها

لب حوض

درون آینه‌ی پاک آب می نگرند

*

تونیستی که ببینی چگونه پیچیدست

طنین شعرنگاه تودرترانه‌ی من

تونیستی که ببینی چگونه میگردد

نسیم روح تودرباغ بی جوانه‌ی من

*

چه نیمه شبهاکزپاره های ابرسپید

به روی لوح سپهر

تورا چنانکه دلم خواسته ست ساخته ام

چه نیمه شبها_وقتی که ابربازیگر

هزارچهره به هرلحظه می کندتصویر

به چشم هم زدنی

میان آن همه صورت تورا شناخته ام

*

به خواب می ماند

تنهابه خواب می ماند

چراغ- آینه- دیواربی تو غمگینند

تونیستی که ببینی

چگونه بادیوار

به مهربانی یک دوست ازتومیگویم

تونیستی که ببینی چگونه ازدیوار

جواب میشنوم

*

تونیستی که ببینی چگونه دورازتو

به روی هرچه درین خانه است

غبارسربی اندوه بال گستردست

تونیستی که ببینی دل رمیده‌‌ی من

به جرتو یادهمه چیز رارهاکردست

غروب های غریب

دراین رواق نیاز

پرنده ساکت وغمگین

ستاره بیمارست

دوچشم خسته‌ی من

دراین امید عبث

دوشمع سوخته جان ِهمیشه بیداراست

تونیستی که ببینی!