تاسیان

ه . ا . سایه

مرگ روز

می رفت آفتاب و به دنبال می کشید

دامن ز دست کشته خود ، روز نیمه جان

خونین فتاده روز از آن تیغ خون فشان

در خاک می تپید و پی یار می خزید

خندید آفتاب که « این اشک و آه چیست ؟

خوش باش روز غمزده ! هنگام رفتن است

چون من بخند خرم و خوش ، این چه شیون است 

!» ما هر دو می رویم دگر جای شکوه نیست

نالید روز خسته که « ای پادشاه نور !

شادی از آن توست نه از آن من ، بلی

ما هر دو می رویم ازین رهگذر ، ولی

تو می روی به حجله ومن می روم به گور . »