شعری از:

هاتف اصفهانی

چه شود به چهره زرد من نظری برای خدا کنی؟

که اگر کنی همه درد من به یکی نظاره دوا کنی

تو شهی و کشور جان تو را، تو مهی و جان جهان تو را

 
ز ره کرم چه زیان تو را که نظر به حال گدا کنی

ز تو گر تفقد و گر ستم، بود آن عنایت و این کرم

همه از تو خوش بود ای صنم، چه جفا کنی چه وفا کنی

همه جا کشی می لاله گون ز ایاغ مدعیان دون

شکنی پیاله ما که خون به دل شکسته ما کنی

تو کمان کشیده و در کمین، که زنی به تیرم و من غمین

همه غمم بود از همین، که خدا نکرده خطا کنی

تو که هاتف از برش این زمان، روی ملامت بیکران

قدمی نرفته ز کوی وی، نظر از چه سوی قفا کنی