بوی ماه شعری ازرضا مقصدی ای که بوی ماه می دهی در کدام شب نطفه ی تو بسته شد؟ ای تو!ای که بوی ماه می دهی ! آسمانم از ستاره ها تهی روزهای من کبود بود رود هم برای برگهای من حرف ِ تازه ای نداشت ناگهان سرود ِ ناگهانه ات چه خوش نشست برمن وُ همیشه های ریشه ام. دانه های گندمم به خاک سبز نیست ؟ چه باک من به این خوشم که آرزوی آبی ِ مرا زیر ِ سایه ـ روشنت پناه ،می دهی . پیش ِ چشم ِ باغ ِ باورم دوستی شکست و ُ ریخت خنجری دوباره آمد وُ میان ِ کتف های من نشست خواستم که بگذرم زسیب وز کنار ِ هر انار ِ تازه ،تلخ بگذرم دستت ای بها ر ِ بلخ ! سیب را به سمت ِ من گرفت . عطر ِ سرخوشی ست در مشام ِ من عطر ِ روشنای ِ صبحگاه. درشبی که جان ِ عاشق ِ مرا فرو گرفته است راه را به نور ِ تازه فرش کن ! ای تو ! ای که بوی ماه می دهی ! |