شعری زیباازاستادرضامقصدی برای هدایت 

اگرچه استاداین شعرراپانزده سال پیش سروده ونخستین باردرهمان سالها 

دردفترهنروادبیات ویژه ی صادق هدایت درآمریکا 

انتشارداده ولی تردیدندارم زاویه ی نگاه متفاوت وتروتازگی وساخت  

وپرداخت آن برای همیشه سروده رابین سروده های مشابه 

ماندگارخواهدکرد  

رضا مقصدی

میخانه ی مکدر

به دوست ِ بزرگ ایران

دشمن فرهنگ ِ مرگ

صادق هدایت

با آه وُ آینه

آری، برابرست.

با لحظه های روشن ِآبی

میلش به دوستی ست .

در واژگان ِ سبز ِ درختی تلخ

تکرار ِ آن هجای ِ بهارین ست.

گیرم خزان، سرود ِ بلندش را

غمگین و ُ سرد کرد.

چشمش به سوی ناب ترین، آب

معنای آشنای غزلهای حافظ ست:

ـ آنجا که عشق را

گلواژه ی ِ معطر ِ تیراژه ، می کند.

ـ آنجا که آسمان

آنگونه نا توان ست

غمنامه ی ِبلند ِ « امانت » را

بر شانه ی ِ شکسته ی شبنم گذاشته ست.

**

اینجا نگاه وُ جان ِ فروزانش

در گسترای ِ هستی

بر هر چه از مظاهر ِ مستی

می تابد

تا

میخانه ی مکدر ِ ذاتش

آتش، به هر ترانه فرو بارد

شاید که عشق را

پیغام ِ روشنی

از مشرق ِ پیاله ی  پی در پی

پیدا شود

باهرچه از ستایش وُ زایش.

جغدی، هزار بال

ـ از تیره ی ترانه ی خیام ـ

باز آمد وُ به شانه ی رعنایش

منزل کرد

تا وای وای ِ هر شبه اش را

در بغض ِ شامگاهی ِ این« آه »، بشکنَد

و

این خیل ِ خواب بداند:

هستی ، دمی ست

بیدار وُ بیقرار.

در گوشهای ِ تاریک

پژواک ِ باستانی ِ« مهر» ست.

در نبض ِ آب

نجوای ِ نازنین ِ درخت سیب

و در گلوی خاک

غمناکی ِ صبورترین شعر ِ عاشقان

وقتی گیاهواره ی انسان

از شور

از شکوه ِ شکفتن

خالی ست.

می بینمش

از پشت ِ یک حصار ِ اساطیری

قد می کشد به دیدن ِ زیبایی.

بر سینه ی شکسته ی گلدان

طرحی می افکَنَد

از رمز و ُ راز ِ عشق ِ شکوفنده ، از ازل

عشقی که در جهان ِ ابد ، جاری ست.