چکامهی زمین: رضا مقصدی آمدم خجسته، از زلالی ِ قصیده های باغ آمدم شِکفته، از غنای چشمه ـ چشمه، برگ آمدم ترانه های تازه سرکنم. آنک آن لبان ِ خسته، آن سرود اینک این بهار این درود. آمد آن دهان ِ پُر سپیده ی نسیم ِ بوسه بار آمد آن غرور ِ آتشین ترین خطابه ی درخت آمد آرزوی آن چه هست وُ وآنچه بود. هان ببین ! چگونه خنده می زند به روی آفتاب مهربانی ِ علف. نسترن که آه ِیک ستاره در نگاه ِاو زبانه می کشد جان ِ عاشق ِجوان ِ دختری ست همنشین ِ قصه ی انار . آرزوی آشنای یاس قد کشیده تا بلند ِ آفتاب. آن زنی که لاله آب می دهد میان ِ باغ مادر من است. این زمان، چه سرخوشم آتشم ، زبانه می کشم . ای شما ترانه گوی ِ این بهار ! آن زمان که کاکل ِ شکوفه را صفای شبنم اید آن زمان گلویتان سرود ِ آینه ست جان ِ عاشق ِ من ـ این جهان ِ پر جوانه ـ با شماست. اینک ای بهار! آمدی شکفته با ترانه های تازه تر ز پیش آمدم هماره با تو همصدا شوم ای تو! نغمه ـ نغمه ، چشم ِ هر در یچه را پیام بر تو وُ طنین ِ شادمانه ات درود ای خجسته! ای چکامه ی زمین ! سلام. |