دوشعر ازکیانوش شمس اسحاق
نیما گفته است که :
"عنصر اساسی آفرینش شعر رنج و اندوه آدمی است...
.مایه شعرهای من رنج های من است"
عشق...
وقتی
پرندگان صدا
به تازیانه رعد
پراکنده می شوند:
عشق پرنده ی تنها
که دانه های
گریه ی باران را
بر می چیند
تا در حصار حسرت خویش
به نفرین قلبها بنشیند
* * *
به بازار قلبها - اکنون
عشق ؛ کاسد ترین متاع است
بیچاره سائل پیریست
نشسته
کنار خیابان.
اندیشه ای به شعر
در سهمی از هنر
ما را بسنده بود...
هدف: شکفتن انسان؛
طلوع زیبایی
در مسیر محمل عشق
اما؛ آگاهی عامل توفان بود
و چهره ی مردم
همچون درای قافله
در راستای بیداری...
و خیل ساده انگاران
قربانی صبوری خویش
خواهند شد...
............
..........
ما بر مدار هستی خویش
چون ابر حادثه ایم
که با ضرورت تاریخ می باریم
وگرنه به تنهایی؛ در برابر شعر
هیچکاره ایم
باری کنون ستاده ام اینجا
شکسته وار
و ریشه در لهیب وحشی آتش
دوانده ام
می سوزم از امید
که بر خیزم
وین اسب خسته را
بار دگر براه بر انگیزم...