بهای گران دانائی

یک عرابی بارکرده اشتری          یک جوال زفت ازدانه پری

وآن جوال دیگرش ازریگ پر      هردورااوبارکرده برشتر

اونشسته برسرهردوجوال            یک حدیث اندازکرداوراسوال

گفت نیم گندم آن تنگ را             دردگرریزازپی فرهنگ را

تاسبک گردد جوال وهم شتر        گفت شاباش ای حکیم اهل وحُر

رحمش آمدبرحکیم وعزم کرد      کش براستربرنشاند نیک مرد

بازگفتش ای حکیم خوش سخن     شمه ای ازحال خود هم شرح کن

اینچنین عقل وکفایت که توراست  تووزیری یا شهی برگوی راست

گفت این هردو نیم ازعامه ام       بنگراندر حال واندر جامه ام

گفت اشترچندداری چندگاو          گفت نی این ونه آن مارامکاو

مرمرازین حکمت وفضل وهنر    نیست حاصل جز خیال ودردسر

پس عرب گفتش که شودورازبرم  تانیاید شومی تو برسرم

یک جوالم گندم ودیگرزریگ       به بود زین حیله های مرده ریگ

احمقیم بس مبارک احمقی است     که دلم بابرگ وجانم متقی است

گرتوخواهی کت شقاوت کم شود   جهدکن تاازتواین حکمت رود

                                     (مولوی)