غزل یلدا:

غزل یلدا:

 اسماعیل وفا یغمائی

شبانگهان چو به یلدای مستت آویزم

به جان عشق! زمستی دگر نپرهیزم

اگر چه از سر مستی هزار شعله‌ی مست

به نام و ننگ و به ایمان و کفر انگیزم ـ

که هیچ راه گریزی نمانده است مرا

مگر زشب به شب گیسوی تو بگریزم ـ

که بر رخان خود افشانده ای چو روح شراب

و من ستاره ز مژگان بر آن فرو ریزم

در این دقایق مرموز کاندرین ظلمات

ز شعر و شور و سرود و ستاره لبریزم ـ

و بر لبم شکفد ماه و گل به بوی بهار

اگر چه خود دگر از برگهای پائیزم

میان گیسوی اوخفته ام «وفا» و مباد

که تا پگاه قیامت زخواب برخیزم