بوی ماه شعری ازرضا مقصدی

 

بوی ماه شعری ازرضا مقصدی 

ای که بوی ماه می دهی

در کدام شب

نطفه ی تو بسته شد؟

ای تو!ای که بوی ماه می دهی !

آسمانم از ستاره ها تهی

روزهای من کبود بود

رود هم برای برگهای من

حرف ِ تازه ای نداشت

ناگهان سرود ِ ناگهانه ات چه خوش نشست

برمن وُ همیشه های ریشه ام.

دانه های گندمم به خاک

سبز نیست ؟ چه باک

من به این خوشم که آرزوی آبی ِ مرا

زیر ِ سایه ـ روشنت پناه ،می دهی .

پیش ِ چشم ِ باغ ِ باورم

دوستی شکست و ُ ریخت

خنجری دوباره آمد وُ میان ِ کتف های من نشست

خواستم که بگذرم زسیب

وز کنار ِ هر انار ِ تازه ،تلخ بگذرم

دستت ای بها ر ِ بلخ !

سیب را به سمت ِ من گرفت .

عطر ِ سرخوشی ست در مشام ِ من

عطر ِ روشنای ِ صبحگاه.

درشبی که جان ِ عاشق ِ مرا فرو گرفته است

راه را به نور ِ تازه فرش کن !

ای تو ! ای که بوی ماه می دهی !